Αν δεν μπορείτε να φανταστείτε τη ζωή χωρίς σοκολάτα, είστε τυχεροί που δεν γεννηθήκατε πριν από τον 16ο αιώνα. Μέχρι τότε, η σοκολάτα υπήρχε στην Μεσοαμερική μόνο σε μια μορφή αρκετά διαφορετική από αυτήν που γνωρίζουμε. Ήδη από το 1900 π.Χ., οι άνθρωποι αυτής της περιοχής είχαν μάθει να παρασκευάζουν τους κόκκους του γηγενούς κακαόδεντρου. Τα πρώτα αρχεία μας λένε ότι οι κόκκοι αλέθονταν και αναμειγνύονταν με καλαμποκάλευρο και πιπεριές τσίλι για να δημιουργήσουν ένα ποτό - όχι ένα χαλαρωτικό φλιτζάνι ζεστό κακάο, αλλά ένα πικρό, αναζωογονητικό μείγμα που αφρίζει.
Και αν νομίζατε ότι η σοκολάτα μας ενδιαφέρει πολύ σήμερα, οι Μεσοαμερικανοί μας είχαν κατατροπώσει. Πίστευαν ότι το κακάο ήταν μια ουράνια τροφή που είχε δοθεί στους ανθρώπους από έναν φτερωτό θεό φιδιού, γνωστό στους Μάγια ως Κουκουλκάν και στους Αζτέκους ως Κετζαλκοάτλ. Οι Αζτέκοι χρησιμοποιούσαν τους κόκκους κακάο ως νόμισμα και έπιναν σοκολάτα σε βασιλικά γιορτές, την έδιναν στους στρατιώτες ως ανταμοιβή για την επιτυχία στη μάχη και την χρησιμοποιούσαν σε τελετουργίες. Η πρώτη διατλαντική συνάντηση με σοκολάτα έλαβε χώρα το 1519, όταν ο Hernán Cortés επισκέφθηκε την αυλή της Moctezuma στο Tenochtitlan. Όπως καταγράφεται από τον υπολοχαγό του Cortés, ο βασιλιάς διέταξε να φέρουν 50 κανάτες του ποτού και να τις ρίξουν σε χρυσά κύπελλα. Όταν οι άποικοι επέστρεψαν με φορτία του παράξενου νέου κόκκου, οι αισχροκέρδειες αφηγήσεις των ιεραποστόλων για τα τοπικά έθιμα του έδωσαν τη φήμη του αφροδισιακού. Αρχικά, η πικρή γεύση του το έκανε κατάλληλο ως φάρμακο για παθήσεις, όπως στομαχικές διαταραχές, αλλά η γλύκανσή του με μέλι, ζάχαρη ή βανίλια έκανε γρήγορα τη σοκολάτα μια δημοφιλή λιχουδιά στην ισπανική αυλή. Και σύντομα, κανένα αριστοκρατικό σπίτι δεν ήταν ολοκληρωμένο χωρίς ειδικά σκεύη σοκολάτας. Το μοντέρνο ποτό ήταν δύσκολο και χρονοβόρο να παραχθεί σε μεγάλη κλίμακα. Αυτό περιελάμβανε τη χρήση φυτειών και εισαγόμενης σκλαβικής εργασίας στην Καραϊβική και σε νησιά στα ανοικτά των ακτών της Αφρικής. Ο κόσμος της σοκολάτας θα άλλαζε για πάντα το 1828 με την εισαγωγή της πρέσας κακάο από τον Coenraad van Houten του Άμστερνταμ. Η εφεύρεση του Van Houten μπορούσε να διαχωρίσει το φυσικό λίπος του κακάο, ή το βούτυρο κακάο. Αυτό άφησε μια σκόνη που μπορούσε να αναμειχθεί σε ένα πόσιμο διάλυμα ή να ανασυνδυαστεί με το βούτυρο κακάο για να δημιουργηθεί η στερεά σοκολάτα που γνωρίζουμε σήμερα. Λίγο αργότερα, ένας Ελβετός σοκολατοποιός ονόματι Daniel Peter πρόσθεσε γάλα σε σκόνη στο μείγμα, εφευρίσκοντας έτσι τη σοκολάτα γάλακτος. Μέχρι τον 20ό αιώνα, η σοκολάτα δεν ήταν πλέον μια πολυτέλεια της ελίτ, αλλά είχε γίνει μια απόλαυση για το κοινό. Η κάλυψη της τεράστιας ζήτησης απαιτούσε περισσότερη καλλιέργεια κακάο, το οποίο μπορεί να αναπτυχθεί μόνο κοντά στον ισημερινό.